nung isang araw pa ako napapaisip, anong meron sa June? bakit parang feeling ko merong something special sa month na to... kanina ko lang naalala... 3years ago, June, iniwan ko ang buhay ko sa Manila... 11years din ako dun, 5years sa college, the rest work na...
i know hindi sya dapat masyadong big deal, pero siguro big deal siya sa akin, di ko lang alam kasi di ko iniisip pero nararamdaman ko... marami akong namimiss... yung convenience ng maraming bagay, yung di ka maiinis dahil available ang kahit ano all the time... yung marami kang pagpipiliang kakainan (naku ngppiyesta talaga ang tastebuds ko nun!).... yung biglang lakad on a weekend dahil wala lang, maraming pwedeng puntahan 2-6hours na byahe nasa masayang lugar ka na... yung dami ng mga pwede mong gawin at puntahan para mejo paganahin naman ang utak mo (naku miss ko na mga play!!! lalo pa ngayon laging may broadway plays!).....
oo lahat yan miss ko.... pero uuwi lang ako sa bahay makikita ko pa lang mula sa gate ang bungal na ngiti ng baby ko... makikita ko lang na masaya ang parents ko at may anak silang nasa bahay, may bonus pang apo (or baliktad, may apo sa bahay tapos may bonus na anak? haha)... makikita ko lang ang asawa kong finally e mukhang nakapagmove-on na talaga... balewala ng lahat... :-)
andami ng nangyari simula ng nagdesisyon akong umuwi na ng Zamboanga for good... i got a husband and the cutest little boy (walang kokontra! syempre ako ang mommy, sya na ang pinakacute sa mundo for me!! hehe)... karamihan sa mga nakasama ko sa Manila e kung saan saan na rin, nagsimula na ring magkapamilya yung iba, yung iba naman about to conquer the world or tapos na sa pag conquer! :-) napapangiti ako pag naiisip ko to... parang yung feeling nung graduation, parang ganun ang pakiramdam... and napapangiti pa ako lalo thinking na nasa isang masayang adventure ng buhay ako ngayon, at sila rin, tayong lahat! (salamat sa FB updated pa rin tayo sa isa't isa hehehe) ang bait naman ng Life sa atin, binigyan tayo ng masayang noon... at super masayang ngayon. :-)
wala...senti lang ako ngayon... at talagang ngtagalog sa blog ko (pers tym ko tong ginawa...mukhang mas masaya atang ganito hehe)... noon kasi natatakot akong maging monotonous forever ang buhay ko...trabaho-bahay-trabaho... pero ang saya lang isipin, things will change one way or another... for the better, maybe not... pero naaliw lang ako sa maraming possibilities ng buhay... :-)
kung iisipin, marami akong options noon... pero pinili kong umuwi... pinili kong maging promdi ulit... ewan, pero i know yun ang pinaka-tamang desisyong ginawa ko sa buhay ko... dahil masaya ako ngayon... at marami akong napasayang mahal ko sa big move na ginawa ko... at nabuhay si Promding Chamimay dahil din dun... :-)
trenta pa lang ako ngayon, alam kong marami pang adventures sa buhay ang nag-aantay sa akin.... at sa mga bago kong kasamang ru-miot ---- ang baby ko at ang dude ko. :-)
so tama na ang senti at i-ready na ang mga gears for another fun ride! :-) cheers to more Promdi years!!! :-)
 |
| huling picture ko (kuha ni kuya jodl) sa Manila... nasa elevator kami nito, ihahatid daw nila ako sa taxi (dahil pagkatapos kong mgclearance sa office e diretso na ako sa airport, dala ang 11years ng buhay ko sa dalawang bag at isang bayong na dala ko...) ampayat ko pa pala talaga noon!!! :-) |
weeee senti pero i feeeeel you as in! haha! ang aga aga nigoo-goose bumps ako sayo! LOL!
ReplyDeleteextra ako sa pix, ako ata ang nkaitim or nkapink? im sure ksama ako sa paghatid sayo sa taxi!
hahaha luka ka ez! :-) wala lang, bigla ko lang naisip kasi kahapon before mgjog... :D at talagang hinanap ko yang pic na yan sa FB ni jodl! :D hehe
Deleteang weird ng feeling noh, pero happy happy. ;-) parang feeling ko yung utak ko tulad pa rin nung kakapasok pa lang sa GE pero andami dami dami dami ng nangyari around... wala lang... cool! :-) para kang nasa loob ng sasakyan, lahat constant pero yung nasa labas ambilis magbago... :-)
sabi ko hindi ako magwowork sa manila, just for a reason na baka taghiyawatin ako. ngayon, almost two years na akong nagwowork dito and so far, wala akong taghiyawat. hahaha
ReplyDeleteRight decision, sis! I would love for my kids to grow up in the province too. Iba talaga jan e. Sadly they won't experience what I experienced before. But we're happy with the community we're living in kaya oks na rin.
ReplyDeleteI agree with Paula. Right decision. We moved to the province when I graduated grade school, and got back to Manila after graduation. Everything's easier in the province. The slow-paced lifestyle gives us more time to think and reflect, to attend to our family obligations, and to feel more like a human than a robot. And the air is definitely fresher.
ReplyDeletewehhh, ako matagal nang promdi. hahaha rasiing our kids here are better than raising them in the cities. tsaka mas tipid dito sis LOL
ReplyDeleteMe too! I'm working in Luzon but I still prefer to establish a house and a family in the province. I love the comfort I get there.
ReplyDeleteAnd yes good for you, raising your child there.
I miss home.. :)
Ako, promding-promdi and loving it. A year after graduating, I went to Manila to look for a job pero one month pa lang I decided to go back to Zamboanga. Dun ko lang ba naman nasubukang maglakad sa gatuhod na baha, hindi pa bagyo yung dumaan ha! Hindi ko talaga kinaya LOL.
ReplyDeleteI much prefer sa province, medyo laid back ang buhay. Hindi kailangang magmadali to and from work. And mas kampante ako with the kids because we live near the school.
But it always depends on the person, how well s/he can adjust to his/her life. Nasa pagdadala lang lahat yan.
PS: I realized belatedly that you are also in Zamboanga. Eeeeeeee, a fellow Zamboanguena in BC Bloggers!!!
I feel you! I love the laid back life outside the city. congratulations on deciding to raise your kid outside manila :)
ReplyDelete